ในฤดูร้อนปี 1981 ชายคนหนึ่งที่เรียกตัวเองว่าที่ปรึกษามาที่บ้านของหญิงสาวคนหนึ่งในเมืองมุมไบทางตะวันตกของอินเดียเธอกำลังเริ่มต้นธุรกิจเล็กๆ และเขาบอกว่าเขาสามารถช่วยเธอเชื่อมต่อโทรศัพท์ใหม่เพื่อติดสินบนได้กระบวนการนี้มักใช้เวลาถึงสองทศวรรษในสมัยนั้น การผูกขาดของรัฐบาลเป็นแหล่งที่มาของการเชื่อมต่อโทรศัพท์เพียงแหล่งเดียว ในช่วงกลางทศวรรษ 1980 ผู้คนเกือบล้านคนกำลังรอโทรศัพท์อยู่

ก่อนเดือนกรกฎาคม พ.ศ. 2534 เมื่อการปฏิรูปครั้งประวัติศาสตร์เปิดประตูสู่เศรษฐกิจของอินเดีย "ที่ปรึกษา" ดังกล่าวได้เดินเตร่นอกสำนักงานในประเทศ โดยให้บริการโทรศัพท์ติดต่อกลับ ใบขับขี่ และหนังสือเดินทางสำหรับเบี้ยประกันจำนวนมาก

มิฉะนั้น คนอินเดียเข้าคิวรอทุกอย่าง พวกเขารอรถสกู๊ตเตอร์ 10 ปี และรถอีกเจ็ดปี คอลัมนิสต์คนหนึ่งเขียนถึงวิธีที่เขาต้อง "ดึงเชือก" เพื่อให้ได้นมผงสำหรับลูกคนแรกของเขา

การปฏิรูปปี 1991: ปีที่เปลี่ยนอินเดีย yearในกรณีของหญิงชาวมุมไบ ค่าที่ปรึกษาคือ 15,000 รูปี ($201; 145 ปอนด์) เกือบ 15 เท่าของค่าจ้างรายปีของเธอ เขาบอกว่ามันแพงมากเพราะส่วนหนึ่งของเงินจำนวนนี้จะไปมอบให้ครอบครัวของรัฐมนตรีรัฐบาลกลาง